Uczę się Ciebie, człowieku...

Dzisiaj post taki bardzo patetyczny, bo z wierszem. Oczywiście nie moim :P, natomiast z dedykacją dla E. Co prawda nie wiem, czy dedykacja dotrze – ale zawsze warto spróbować :) Mam nadzieję, że tak :)


Uczę się ciebie, człowieku
Powoli się uczę, powoli
Od tego uczenia trudnego
Raduje się serce i boli.

O świcie nadzieją zakwita
Pod wieczór niczemu nie wierzy
Czy wątpi, czy ufa-jednako-
Do ciebie, człowieku należy

Uczę się ciebie i uczę
I wciąż cię jeszcze nie umiem-
Ale twe ranne wesele,
Twą troskę wieczorną rozumiem

(J. Liebert, “Uczę się Ciebie człowieku”)

m.